درباره من
«فَأَنْزَلَ اللَّهُ سَکِینَتَهُ عَلى رَسُولِهِ وَ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ...»
سوره فتح آیه 26 ـــــــــــــ
از فروردین 10 روزی نگذشته بود که زیر باران همیشگی شمال ، نزول اجلال کردم!!
شدم سین هشتم سفره جنگل و دریا ...
سینی که تنها صفتش "آرامش" بود و تنها چیزی که نداشت ، اتفاقا همان "آرامش"!
از همان اول حیاط بازی بچگی هام صحن های بی انتهای حرم بود و همبازی هام کبوترها ...
چند وقتی هم این اواخر مهمان انار و زعفران و ستاره بودم ...
کویر "شاعر" که نه ، دیوانه ام کرد و پس فرستادم به همان جایی که بودم ...
همین.
در ضمن استفاده از مطالب تنها با ذکر منبع و نام نویسنده مجاز است .در غیر اینصورت "پیگرد قانونی" را نمیدانم ، اما " گناه" ،،، حتما دارد!
شعر ها و دست نوشته های سکینه تاجی
ادامه...
سکوت
از همیشه صادقانه تر سکوت می کنم
و با صدایی نا رساتر از سکوت
سکوت را به میهمانیِ سکوت ِزبانم دعوت می کنم
به این امید که این سکوت بشکند ..... ناله کند ......... تا خالی شود ...
تا دیگر کسی نگوید ، سکوت یعنی بسته شدن ،
سکوت یعنی سکوت ...
چقدر دیگران سکوت را بد معنی میکنند
...
من میگویم : سکوت یعنی :
دنیا دنیا حرفِ خالی از جمله و کلمه میانِ چشمِ من و تو !
سکوت یعنی خودِ تو ، خود ِ من ، سکوت یعنی ما
سکوت یعنی خاطرات مرده
سکوت یعنی تو فراموش میکنی ، من به یاد می آورم
سکوت یعنی خوابیدن ِذهنِ تو ، بیداریِ بی جای ذهنِ من
به اینجا که رسید ، میفهمم اشتباه کرده ام ؛
سکوت یعنی همان چیزی که همگان میگویند ؛
سکوت چیزی غیر از سکوت نیست !!
سکوت ، یعنی سکوت !
سارا.ت
یک دلنوشته شبانه
هنوز بعد از این همه مدتهمه چیز اینجا بویِ خیس شعر تو را می دهند ...
.... و حتی بوی تو را
انگشتانم ....
بوی نوشتنت را می دهند.!
دفترم .....
بوی نگاهت را می دهد !
- وقتی با شوق به نوشته هایش نگاه میکردی ... –
و تلفن بعد از این همه مدت
هنوز هم بوی صدایت را میدهد .
...
...
تو در وجب وجب زندگی من
خاطرت را جا گذاشتی !! ...
به هر چه نگاه کنم تو را به یادم می آورد.
...
...
من به خودم هم نگاه کنم
یاد تو می افتم ...
پس چرا انتظار داری فراموشت کنم ؟؟؟؟
چطور ؟؟؟؟؟
میلاد
باز هم به یاد قیصر و این شعرش :
کوچه های خراسان تو را میشناسند ....
میلاد سراسر نور شمس الشموس امام الرئوف علی ابن موسی الرضا (ع)
بر دلدادگان آن حضرت مبارکباد..
به یاد قیصر...
دو روز دیگر که بیاید یک سالی میشود که رفته ...
...
حرفی نیست که بگویم ...
سکوتش خود معنای کامل همه حرف ها بود ...
همزاد عاشقان جهان :
... اما
اعجاز ما همین است :
ما عشق را به مدرسه بردیم
در امتداد راهرویی کوتاه
در آن کتابخانه کوچک
تا باز این کتاب قدیمی را
که از کتابخانه امانت گرفته ایم
یعنی همین کتاب اشارات را
با هم یکی دولحظه بخوانیم ما بیصدا مطالعه میکردیم
اما کتاب را که ورق میزدیم تنها گاهی به هم نگاهی ...
نا گاه انگشت های « هیس» مارا از هر طرف نشانه گرفتند
انگار غوغای چشم های من و تو
سکوت را در آن کتابخانه رعایت نکرده بود !
قیصر امین پور
اگر نباشی هم ...
تورا دیگر نمی گویم چون تو
از اول هم یه جورهایی بودی !!!
باز فکر میکنم...! چه میخواستم بگویم ؟؟؟ یادم نمی آید..................................
آها حتما ً باز هم همان حرفهای تکراری و دل خوش کُنَک......!!!!
اصلا مگر دیگر مهم است ؟؟؟ هر اتفاقی میخواهد بیفتد مهم نیست .... به درک.!
اگر بیایی خوب است ...
نیایی هم زیاد بد نمیشود ...
شاید فکر میکردم آسمان به زمین خواهد آمد
ولی نه ... اتفاق های روز های قبل بی وجود توهم انجام میشود...
مثلا امروز هم خورشید طلوع کرد و هنوز آسمان آبی است
وفردا هم همینطور خواهدبود ... مطمئنم
حتی اگر تو نباشی ...
بعد از تو
نامهربان خواهم شد ولی هنوز عاشق خواهم ماند...
سنگ خواهم شد ولی گریه هم خواهم کرد ...
نمیبخشمت ولی هنوز دوستت خواهم داشت ...
یادم رفت ...
امروز یادم رفت برای رفع تشنگی بارون دعا کنمیادم رفت زمستون نزدیکه و
من باید برای پیدا کردن یک لونه برای کلاغ پرحرف محله مون
منت اون کاج پیر و بد اخلاق رو بکشم ...!
امروز اینقدر بدعنق و بی حوصله بودم که وقتی
از جلوی بقالی جعفر آقا رد شدم
یادم رفت سر به سرش بذارم تا یه کم از حال و هوای
ننه خاتون بیاد بیرون و زیاد هم به بچه های بی معرفتش فکر نکنه
حتی یادم رفت بهش سلام کنم....
امروز وقتی که بارون میومد یادم رفت
پنجره اتاقمو باز کنم تا بارون بیاد تو
و پرده و فرش هارو خیس کنه ...
بعد مامان بیاد و دعوام کنه و من
از همین ترشرویی هاش احساس کنم
روز به روز بیشتر دوستش دارم....
اصلا امروز کلاً یادم رفت زنده ام ....
کاش فردا یادم نره ...
یواش یواش
تو کنارم بودی ولی من احساس نمی کردم که داری یواش یواش دور میشی . آنقدر یواش که من هنوز فکر میکردم تو هستیبقیه میدیدن و من نمیدیدم که داری آروم آروم میری . بهم میگفتن ولی اونقدر بهت اعتماد داشتم که باورم نمیشد
_ باهاشون شرط بسته بودم ..._
صبح شده بود . بیدارشدم ...
– چه قدر خواب های بدی دیده بودم –
به امید دیدن دوباره ی تو پاشدم اما........................
فقط یک چیز از تو مونده بود ... جای پای تو بود و همین دیگه...
همینطور خیره بهشون نگاه میکردم – حرف نمیزدم – فقط نگاه بود و سکوت ...
-شرطو حسابی باخته بودم-
بقیه فکر میکردن دیوونه شدم ...
یکی گفت : گریه کن ، عقده هاتو خالی کن . سبک میشی .
من حالا فقط به یه چیز فکر میکردم:
برای گریه کردن خیلی وقت داشتم – به اندازه تموم عمرم وقت برای گریه داشتم-
می خواستم این چند لحظه رو فقط به جای پاهات نگاه کنم
می ترسیدم گذشت زمان همین آخرین یادگاری ها رو هم ازم بگیره ...!
وقت برای گریه زیاده ، بذارین الان فقط نگاه کنم
فقط نگاه...
بهانه
حتی خبر هایی را که شنیده ام ، نشنیده میگیرم تا توبهانه ای برای آمدن داشته باشی ... قاصدک ...!!!
راز خطوط
هر بار که برای نوشتن قلم به دست میگیرم وصفحه ای از دفترم را می گشایم ، رقص خطوط را در مقابل چشمانم میبینم !
احساس میکنم خط های دفتر آرام و قرار ندارند . گاهی فکر میکنم بعد از این همه نوشتن دیگر خطوط دفتر میدانند از چه و از که می خواهم بنویسم ! کاش بودی و می دیدی که من هرشب تو را به واژه تبدیل میکنم و به آنها می سپارم ! دیگر نام تو را از حفظ شده اند ! واژه هایی که تو را در بر دارند را دوست دارند!
آنها میدانند که واژه ها تو را در خودشان جای داده اند بخاطر همین هرشب مشتاق در آغوش گرفتنت هستند!
گاهی به تو حسودیم میشود ...! خنده دار است نه؟؟؟ چون فکر میکنم دفترم تو را هرشب در کنار خود دارد ولی من نه...!
کاش تو فکری برای بیقراری دفترم بکنی ، کاش روزی دفترم تورا ببیند واحساس عاشقانه ی هرشبِ من وخودش را برایت بگوید ...!
ای کاش ...
خیالاتم ...
گاه با خودم می اندیشم :
چه قدر خوب میشد اگر تو هم عاشق بودی ...
چه قدر قشنگ میشد اگر باز برایم حرف می زدی ....
چه قدر زندگی برایم معنا داشت ... اگر تو با من بودی ...فقط با من وبرای من ...
ولی حالا چه قدر دلتنگی های من با رفتن تو زیاد شده ...
چه قدر زندگی تلخ است با دیدنت ولی نداشتنت !!
چه قدر دلِ قَلمَم میگیرد وقتی چیزی برای نوشتن دارد ولی کتاب ها و دفتر های تو را نمی یابد !
چه قدر برای صندلی سخت است که جای خالی تو را به دوش بکشد ...
چه قدر بعد از رفتن تو « چه قدر» های زندگی من زیاد شده ...!
چه قدر سوال دارم :
چرا خدا با اینکه میدانست پایان کارِ ما اینگونه خواهد بود
از آغاز قصه هشداری به ما نداد ؟؟؟
چرا من زنده ام ؟؟؟ چرا خدا هست و نیست ؟؟؟ چرا خورشید اینقدر سرد می تابد ؟؟؟
چرا همه ی چرا ها را نمیتوان نوشت ؟؟؟؟
چرا زمین گرد است که هرچه بدویم به پایانش نخواهیم رسید ؟؟؟
چراهای ذهن من تمام نشد
ولی تو برای من به پایان رسیدی ...!
و وقتی تو به انتهای بودن خود برسی ، چه قدر بودن من با این چراهای خنده دار ،
با این ثانیه های سال صفت و با تمام موجود ها ظالمانه است !!!
آغوش مرگ ...
« عاقبت خواهم مُرد »
و تنِ خسته ی من در دلِ سردِ کفنم خواهد خفت !
سال ها می گذرد ... وزمان ، نام مرا ؟، یاد مرا
از همه ی خاطره ها خواهد شُست ...!
باز می اندیشم :
بعد مرگم آیا ، این زمان ، خاطره هایم را هم
از کتاب و ورقِ ذهنِ تو هم خواهد شست ؟
گاه فکرم این است :
- و از این فکر بسی می خندم -
دوست دارم روزی ، که مرا مرگ در آغوش گرفت
وبخواهند که جسمم به دلِ خاک سپارند و رهایم بکنند
تو بیایی و دمی ، جسمِ بی جانِ مرا تنگ در آغوش کشی ...
خنده ام می گیرد ...!
من توقع دارم ، تو که اندازه ی یک قافیه وسعت داری
نه به اندازه ی هق هق بلکه ، کَمَکی گریه کنی ...
خنده دار است عزیز ... خنده دار است بسی ...می دانم .!
« می دانم عاقبت خواهم مرد »
عاقبت بادِ زمان ، خاکِ آن خاطره ها را حتی
از سَرت خواهد برد ...
می دانم ...
سارا.
رفت...
همه ...
من تو را مثل نفس در قفسِ بودنِ خود حس کردم
و هر آنجا که بگویم تو در آنجا هستی !
همه وقت ، همه جا ، همه ی ثانیه ها پر ز تجلّی توأند !
دفتر آبستنِ تکرار ِتو در واژه ی بی مهری هاست
همه چیز و همه کس واژه ی رفتارِ تو را از حفظ اند
مثلاً ابر چه زیبا فهمید که تو از آمدنش خوشحالی ...!؟
و از آن شوق گریست ... تا تو آرام بخندی بر من !
کاش اینجا بودی ...
در نبودت اینجا ، همه ی روزنه ها لب به سخن وا کردند
وشب از نقطه ی تاریکی خود با من گفت .
و هوای خنک و سردِ اتاقم از من مزه ی عطرِ تو را می پرسید.!
همگی حرف زدند ، همگی پرسیدند
و من آهسته فقط زیر لبم می گفتم :
« رفت او دیگر ...رفت ...!»
سارا
باید ساخت...
ساختن
قافیه نزدیک است
غزلی باید ساخت
و به اندازه ی پروازِ کبوتر باید
نور از باغچه ی زنبق چید !
تا رسیدن به حریر ِنفسِ صبح و بیداری خورشید
غرق می باید شد در دلِ برکه یِ خواب
تا که اندیشه کمی ، خستگی از تنِ خود دور کند
در سرآغازِ طلوعِ یک صبح ،
بذرِ پر حاصلِ دیدار بکاریم
و با قاشق ِامیّد غذایش بدهیم ...!
و چه خوب است تبسّم بنگاریم به لوحِ صورت
تا که جاوید بماند این لوح !
تُنگِ ماهی تَنگ است
حوضکی باید ساخت ، تا که ماهی در آن ، فکرِ دریا بکند !
فاصله بین دو دل ، بین دو چشم
فاصله بین دو دیدار ، دو پندار ، دو رفتار
دور است ... بسی دور...
جاده ای باید ساخت ...!
قافیه نزدیک است
غزلی باید ساخت...!
سارا.ت
راه سحر
راه سحر
و چه اندازه دلم
به افق های شب تیره ی خود نزدیک است !
و شب تیره ی من آیا باز
در سحرگاهِ غروبی دیگر
صبح را خواهد دید ؟
باز شب شد ولی من می دانم
که فقط ،
«دو قدم مانده به صبح»
ولی افسوس قدم های شبم
که بسی سنگین است ...
که بسی طولانی است
راهِ کوتاهِ رسیدن به سحر را
باز طولانی و خسته
باز نالان و شکسته
طی خواهد کرد...
صبح باز هم دور شد
باز من ماندم و این تیره گی ِ دور از صبح...
باز من ماندم و یاد ترِ تو
در مسیر راهی که فقط
دو قدم فاصله دارد با صبح.
سارا.ت
شهریار کوچولوی من
این نوشته ها قسمت هایی از کتاب شازده کوچولو ئه که وقتی به اینجاهاش رسیدم گریه ام گرفت..
چون اتفاقی وقتی داشتم میخوندم حسابی دلم از یکی گرفته بود و خیلی هم ازش دور بودم ...
...
شهریار کوچولو گفت : بیا با من بازی کن
روباه گفت : نمیتوانم هنوز اهلیم نکرده اند.!
-: اهلی کردن یعنی چه ؟
-: چیزی که پاک فراموش شده . معنیش ایجاد علاقه کردن است ! تو الان برای من هزاران پسر بچه ی دیگری . و به هم هیچ احتیاجی نداریم . اما اگر منو اهلی کنی هردومان به هم نیاز پیدا می کنیم .
تو برای من میان همه عالم موجود یگانه ئی می شوی و من برای تو .!
آدم فقط از چیز هایی که اهلی میکند می تواند سر در آورد . آدم ها دیگر برای سر در آوردن وقت ندارند .
همه چیز را همینجور حاضر آماده از دکان ها می خرند . اما چون دکانی نیست که دوست معامله کند آدم ها مانده اند بی دوست تو اگر دوست می خواهی خوب مرا اهلی کن ...!
اما آدم اگر گذاشت اهلیش کنند بفهمی نفهمی خودش را
به این خطر انداخته که کارش به گریه کردن بکشد .
پ ن
تو این زمونه با این مردماش باید یاد بگیریم اهلی نشیم
چون ممکنه آخرش تو سیل گریه هامون غرق بشیم ...
کاش دل نبود تا اهلی نمیشدیم ...
شاملو...
خسته نباشید دوستای خوبم ..
قسمت هایی از بعضی شعر های شاملو رو براتون میذارم
امیدوارم خوشتون بیاد..
نخست دیر زمانی در او نگریستم
چندان که چون نظر از وی باز گرفتم
در پیرامون من همه چیزیِ به هیات او در آمده بود
آن زمان دانستم که مرا دیگر از او گریز نیست ...!
**********************************
میان آفتاب هایِ همیشه
زیبایی ِ تو
لنگریست_
نگاهت
شکست ِ ستمگریست_
و چشمانت با من گفتند
که فردا
روزِ دیگری ست_
*******************************
زیباترین حرفت را بگو
شکنجه ی پنهان ِسکوت ات را آشکاره کن
و هراس مدار از آن که بگویند
ترانه ئی بیهوده می خوانید .
چرا که ترانه ی ما
ترانه ی بیهودگی نیست
چرا که عشق
حرفی بیهوده نیست
حتی بگذار آفتاب نیز برنیاید
به خاطر فردای ما اگر
بر ماش منتی است.
چرا که عشق خود ، فرداست
خود ، همیشه است
بیشترین عشق جهان را به سوی تو می آورم
از معبرِ فریاد ها و حماسه ها
چرا که هیچ چیز در کنارِ من
از تو عظیم تر نبوده است
که قلبت
چون پروانه ئی
ظریف و کوچک و عاشق است ... !
*********************************
مرا تو بی سببی نیستی
براستی صلت کدام قصیده ای ای غزل ؟
ستاره بارانِ جواب ِکدام سلامی به آفتاب
از دریچه ای تاریک ؟
کلام از نگاه تو شکل می بندد
خوشا نظر بازیا که تو آغاز می کنی !
احمد شاملو
کوچه باغ بچگی...
چه قدر خوب می شد حالا که رابطه ها هستند لا اقل دو طرفه بودند
کاش لا اقل وقتی سد پشت چشمانم سوراخ می شد
و قطره های اشکم که سال های سال درون چشمم
تبدیل به دریایی شده بود
به بیرون می ریخت
پترسی چون تو می بود تا جلواش را بگیرد ...
کاش وقتی مانند برگ های کتاب کبری
در حال پرپر شدن زیر شلاق نگاه تو بوددم
با تصمیمی کبری تر از تصمیم کبری نجاتم می دادی...
کاش وقتی در عطش نداشتنت له له می زدم
و چون تشنه ای در بیابان به دنبال جرعه ای مهر و محبت
از دریای لطفت بودم ، سفره ای به زیبائی و شکوه سفره ی کوکب خانم می انداختی
و در آن با مهرو نور و دوستی از من پذیرایی می کردی ...
باز دیوانگی و باز سر زدن به کوچه باغ های کودکی ...
چه قدر زیباست که تو در کودکی من هم جریان داری
در برگ برگ کتاب هستیم ...
در خط به خط داستان زندگیم...
نمی دانم می دانی یا نه ؟؟
من از همان تاریخ 1/1/1 می شناسمت ...
به زیبایی خودت قسم راست میگویم...